Home Page

	Sign In Sign-Up

SerDaRi
Serdari Sivas'in Sarkisla ilsesindendir. 1834 yilinda dogmustur. Olum yili olarak iki tarih vardir; kimine gore 1918 yilinda kimine gore 1921 yilinda 86 yasinda olmustur. Yoresinde "Colak Haci " diye anilirmis. Bu ad kendisine kolu dirseginden kesik oldugu icin verilmistir. Belirlendigine gore :

Sarkisla Kadi'sinin kizina tutulmus, O'nu Adana'ya kacirmis donuste cezaevine yakalanip konulmus. Sonra Beyaz adli bir kiza asik olmus. Bir kac kez evlenmis en azindan on cocugu oldugu soylenmektedir. Yasami ise yoksulluk icinde gecmistir. Bu yoksulluk acisini siirlerine yansitmistir.

Veysel'in Ali adinda bir agabeyisi ve Elif adinda bir kizkardesi varmis. Hepsi cok uzulmusler Veysel'in kotu kaderine. Babasi merakli adammis. Halk ozanlarindan siirler okuyup ezberleterek avutmaya calismis oglunu. Sivas'in koyleri saz sairleriyle dolu. Onlar da ara sira gelip Ahmet emminin evine ugrarlarmis. Veysel ilgiyle dinlermis calip soylediklerini. Babasi, oglunun ilgisini gorunce; bir saz alip vermis ona. ilk saz derslerini, babasinin arkadasi olan Camsih'li Ali Aga'dan almis. Ve gitgide, kendini iyice saza vermis Veysel.

Unlu Halk ozanlarinin siirlerini calip soylemis bir zaman. Yirmibes yasindayken (1919) anasi, babasi Veysel'i Esma adinda bir kizla evermisler ve kisa sure sonra ikisi de gocup gitmis bu dunyadan (1921). Aci ustune aci gelmis, ama bitmemis talihin kotu oyunu. ikinci cocugu on gunlukken, anasinin memesi agzina tikanarak olmus, ardindan da karisi yanasmalariyla evden kacmis. Bu olay cok koymus Veysel'e. Daha dertli olmus ve iyice icine kapanmis. Karisi koyup gittiginde bir kizi varmis Veysel'in. Daha bir yasini bile bitirmemis. iki yil kucaginda gezdirmis Veysel, ne care o da yasamamis.
Bu siralar Veysel'i yeniden evermisler. Bu karisi 7 cocuk vermis Asiga. Biri olmus, iki oglan, dort kiz, altisi sag. Onlar da 18 torun vermis Veysel'e.
ASIK VEYSEL, Cumhuriyetin Onuncu yildonumune rastlayan 1933 yilina kadar, baska ozanlarin siirlerini calip soylemis. Kendi deyislerini soylemekten utanir, cekinirmis. O yilllarda sairlerimizden rahmetli Ahmet Kutsi Tecer tanimis Veysel'i. Onun isik tutuculuguyla Veysel'in siirleri aydinliga kavusmus. Veysel; sairliginin gelismesinde Tecer'in buyuk yardimlarini gordugunu soylerdi her zaman.

Veysel'in gun isigina cikan ilk siiri Gazi Mustafa Kemal Pasa icn soyledigi: "Turkiye'nin ihyasi Hazreti Gazi" misrasiyla basayan siirdir. Bundan sonra butun yazdiklarini calip soyler olmustu. 1933 yilina kadar, koyunden disari hemen hemen hic cikmadigi halde; bundan sonra butun yurdu dolasmis yurdunun cesitli sehirleriyle kasabalarini koylerini yakindan tanimistir.

Halk ozanlarindan en cok Karacaoglan'i, Yunus'u, Emrah'i, Dertli'yi severdi. Cagimizin ozanlarindan Ahmet Kutsi Tecer'in ayri bir yeri vardi Veysel'de. Onun araciligiyla Koy Enstitulerinde bir sure saz ogretmenligi de yapmisti Veysel. Sirasiyla Arifiye, Hasanoglan, Cifteler, Kastamonu, Yildizeli, Akpinar Koy Enstitulerinde bulunmustu.

1952 yilinda istanbul'da buyuk bir jubilesi yapilan ASIK VEYSEL'e 1965 yilinda Turkiye Buyuk Millet Meclisi, "Ana dilimize ve Milli Birligimize yaptigi hizmetlerden dolayi" ozel bir kanunla vatani hizmet tertibinden aylik baglamisti.

ASIK VEYSEL'in bir baska ozelligi daha vardi; koyunde ve cevresinde ondan once bir tek meyve agaci olmadigi halde, Sivrialan'da ilk meyve bahcesini o yetistirmisti. Hem oyle bir bahce ki, icinde elmadan kayisiya, kirazdan cevize kadar turlu turlu meyve ve cicek vardi. Veysel, kardeslerinin yardimiyla bu bahceyi yapmaya basladigi zaman koyluleri "Atalarimiz bunca yil boyle bir is yapmamislar, su kor adam onlardan iyi mi bilecek ki boyle ise kalkisti?" demisler. Birkac yil sonra agaclar yetismis, meyve vermis. Koyluler onceki dediklerini hatirlayip utanmislar ve bu defa "O kor degilmis, meger kor olan bizmisiz diyerek ASIK VEYSEL'i kutlamislar. iste boylesine uzagi goren bir insandi o...

Yetmis yil karanlik bir dunyada yasadi (olumu 21 Mart 1973). Fakat karanlik gozlerindeydi yalniz, ici apaydinlikti, siirleri de oyle... Halk siirimizin bu guclu ozani yarim yuzyili askin bir sure yazdiklariyla, calip soyledikleriyle cevresine isiklar sacti. Sanirim simdi de mezarinda son uykusunu isiklar icinde uyuyordur. Yalniz cagimizda yasayanlar degil, bizden cok sonra yasayacaklar da "Dostlar Beni Hatirlasin" siirini unutmayacaklar ve her zaman rahmetle anacaklardir.